Przyszłość doliny

Nauczycielka Laura 

Znalazłam się w tej szkole w górach trochę przez przypadek, w wieku dwudziestu czterech lat. Byliśmy w środku pandemii, nie ukończyłam jeszcze studiów i zaproponowano mi dziewięciogodzinny etat w miejscowości Casatta. Nikt go nie chciał. Było to moje pierwsze zadanie nauczycielskie.  

Na uniwersytecie studiowałam teorię, metody, psychologię i pedagogikę, w miejscowości Casatta nauczyłam się, co to znaczy edukacja, co to znaczy pomagać ludziom w rozwoju. 

W pierwszym roku mieliśmy dziesięcioro dzieci. Istniała jedna wielooddziałowa klasa, łącząca pierwszą, drugą i trzecią klasę szkoły podstawowej. W czwartej i piątej klasie nie było nikogo.  

To był trudny czas dla szkoły w Valfloriana. Chcieli ją zamknąć. Jednak dzieci, które uczę, każdego ranka schodzą z gór, z Montalbiano, Dorà, Barcatta, Villaggio, Sicina, Casanova, Valle, Pradel... Wyjeżdżają kilka minut po siódmej, ponieważ autobus jedzie dookoła doliny, pokonując kolejne zakręty do najwyżej położonych domów. Utrzymanie tej szkoły oznacza przetrwanie całej społeczności.  

Po ukończeniu studiów zostałam natychmiast wezwana z powrotem. Tym razem był to pełen etat, rozdzielony między miejscowości Casatta i Capriana, inną maleńką wioskę w Val di Fiemme, położoną w górach.  

Nauczyłam się „kalibrować” zajęcia i materiały przeznaczone dla dwudziestu lub trzydziestu dzieci do moich dwóch lub trzech uczniów, przygotowywałam gry, wymyślałam piosenki. Popołudnia spędzam na przygotowywaniu lekcji, a rano przyjeżdżam i jestem gotowa zmienić wszystkie moje plany w zależności od sytuacji. Program nauczania jest podstawą i dużo pracujemy nad tematami lekcji, a uwzględnienie stanu umysłu stojącej przede mną osoby pozwala mi osiągnąć lepsze wyniki.  

Tutaj istnieje możliwość nawiązania relacji, znalezienia konkretnych ścieżek dla potrzeb każdej osoby, nie tracąc z oczu pracy zespołowej

W szkole obywatelstwa 

W miejscowości Casatta prowadzimy akcje z oddziałami alpejskimi i strażą pożarną, chodzimy w góry, opracowujemy z dziećmi projekty ochrony tego obszaru, a następnie je realizujemy. Z pomocą rolników zbudowaliśmy ogród szkolny. Uczniowie zaprojektowali go i wykonali sami. Sieją i pielęgnują sadzonki do czerwca, następnie latem rodziny na zmianę podlewają rośliny, a jesienią zbierają plony... i to jakie!   

W tym roku w Caprianie uczymy się pracy z drewnem. W niektóre dni cała szkoła pachnie sosną i jodłą, a wióry fruwają nad biurkami i wplątują się we włosy. 

Czuję się tu dobrze i sądzę, że naprawdę „robię różnicę”.  

Ilekroć mówię komuś, że uczę w miejscowościach Casatta i Capriana, ludzie patrzą na mnie tak, jakbym pojechała aż do Peru. Są zaskoczeni istnieniem takich małych szkół, a zwłaszcza faktem, że mogą one być nie tylko bastionami oporu przed wyludnieniem, ale także prawdziwymi modelami edukacji opartej na życiu. Oczywiście pojawiają się trudności, a wyzwań nie brakuje, ale ważne jest to, że chłopcy i dziewczęta są świadomi swojej wiodącej roli w przyczynianiu się do sprawnego działania.  

Każdego ranka, kiedy otwieram małe drewniane drzwi sal lekcyjnych i wkraczam w ten świat książek i skrzatów, coraz bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że te miejsca, które trwają cicho wśród lasów i w dolinach, nie są małymi górskimi szkołami, ale wielkimi laboratoriami życia.